Een kwestie van geluk

Een kwestie van geluk

13 mrt 2023 15:41:49 UTC - Beau Nederhand
Er kan zoveel

Ik mag mezelf om meerdere redenen gelukkig prijzen. Een van deze redenen is dat ik het afgelopen jaar drie keer ‘tante’ ben geworden. Wanneer ik mijn neefjes of nichtje een knuffel geef en merk dat het goed gaat met ze, zorgt dat voor een gelukzalig gevoel. Ik weet zeker dat dit gevoel door anderen met mij gedeeld wordt. Ook weet ik zeker dat we als mensen een integrale gedachte hebben wanneer we een kindje vasthouden dat veel voor ons betekent. ‘Als je maar gezond blijft’. Ouders, familie en vrienden doen er alles aan om hun kinderen of kinderen in hun omgeving te beschermen. Toch is er afgelopen zomer een baby van 3 maanden jong overleden in Ter Apel. Mijn nichtje was toen ook drie maanden. Hoe kon dit zo mis gaan? En hoe kunnen we dit voorkomen?

De tijd van de discussie ‘hebben we wel een morele plicht om vluchtelingen op te vangen’ is geweest. We moeten deze mensen opvangen. En dat kunnen we alleen samen doen. Het is een kwestie van geluk wie aan de ene kant van de grens geboren wordt en wie aan de andere kant van de grens in oorlog terecht komt. Er is verbondenheid tussen grenzen. Zowel op politiek, economisch, juridisch en sociaal aspect. We leven in een wereld waar we welvaart, rechtspraak, politieke instituties en rechten delen met anderen. Een betere vraag voor de discussie zou zijn ‘hoe kunnen we deze mensen het beste opvangen?’ Of ‘Hebben we voldoende middelen?’ Middelen kunnen gemaakt worden. Het enige gebrek dat we hebben is gebrek aan daadkracht en draagkracht. Maar als het aan Volt ligt niet lang meer. Een rechtvaardige wereld, rechtvaardig Europa en rechtvaardig Nederland is geen plek waar baby’s van 3 maanden sterven aan het feit dat ze op de verkeerde plek zijn geboren. Om dit in goede banen te leiden pleit ik voor een permanent opvangcentrum voor ongedocumenteerden en minderjarigen in de provincie Utrecht.

Ik weet  dat er fouten zijn gemaakt binnen het asielbeleid. Het Europees asielbeleid staat in vergelijking met andere Europese beleidstereinen in de kinderschoenen. Met het verdrag van Amsterdam zijn er gezamenlijke normen en rechten gevormd voor asielprocedures. Ook is daar precies in vastgesteld wie vluchteling is. Het uitgangspunt van het beleid is dat het niet moet uitmaken waar het asielverzoek wordt ingediend omdat je overal dezelfde rechten en kansen hebt. Er is één kans om een asielverzoek in te dienen. Dat betekent dat één land verantwoordelijk wordt gehouden of er asiel wordt gegeven. Dit land is ook verantwoordelijk voor de procedure of terugkeer. Dit is het land bij binnenkomst. Dit zijn de landen aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Wat we de afgelopen jaren gezien hebben is dat deze grenzen onder druk staan en de grootste dragers zijn van dit beleid. Ondanks dat zij tegen dit beleid zijn. Spanje, Griekenland en Italië hebben zich deze tegen verdeling verzet. Kamp Moria als voorbeeld. De Griekse overheid schiet te kort binnen de humanitaire zorg, met als achterliggende oorzaak dat wanneer mensen doorreizen ze niet teruggestuurd mogen worden naar Griekenland precies om die vreselijke omstandigheden.

Er zijn patronen herkennen binnen de wil en het draagvlak om vluchtelingen op te vangen. Sinds 2011 de burgeroorlog in Syrië begon, vluchtte mensen eerst naar Turkije. Toen daar de situatie uitzichtloos werd, trok men naar Europa. Eerst werden zij verwelkomt en werd er zelfs een route gefaciliteerd. Ook werden mensen op stations welkom geheten. Na een tijd sloeg de sfeer om.

We zien nu hetzelfde gebeuren bij de oostelijke grenzen. Eerst werden vluchtelingen ontvangen en werd er ruimte gefaciliteerd. Tot het draagvlak om mensen te willen opvangen omslaat.

Hoe kunnen we dit veranderen? Het Europees asielbeleid is jong en er zijn fouten gemaakt. Maar laten we hiervan leren. Laten we kijken naar waar het mis is gegaan. Er is te veel verantwoordelijkheid komen te liggen bij armere landen in de buurt van conflictgebieden. Zonder te kijken naar de effecten op vluchtelingen, op mensen, zelf. Laten we stoppen met de discussie voeren en nu echt orde op zaken gaan stellen. Wanneer we dit niet doen zijn de consequenties inhumaner, duurder en gevaarlijker.

Volt pleit voor een gedeputeerde Europese zaken in de provincie. Asielopvang is een Europese zaak. Utrecht kan hier een goed voorbeeld in zijn en pleiten voor een permanent asielzoekerscentrum. Laten we Europees denken, lokaal doen. Laten we ons de vraag stellen ‘Hoe kunnen we deze mensen het beste helpen?’ En kijken wat hier de consequenties van zijn. Kijk na rato wat elk land, elke provincie en elke stad kan bijdragen. Dit is een kwestie van draagvlak en succesvolle integratie.

We moeten laten zien dat wij dat draagvlak hebben. Laten we juist de armere, zieken en kwetsbare opvangen. En dit kan alleen samen.

Beau Nederhand

Beau Nederhand

Kandidaat #6